بلبل تهران و ماجراهای اون!

بسم الله

سلام

کلاس مجردهای این هفته خیلی خوب‌تر بود! که اگر بخوام چکیده کلاس رو توی چند جمله از زبان بچه‌های کلاس به قلم خودم بنویسم نتیجه‌ش میشه این:

+دلسوزی الکی نکنیم. یک وقت یک نفر حرف درستی نمی‌زنه لزومی هم نداره با نیت بد باشه فقط باید جوابش رو بگیره تا دوباره اشتباه نکنه. خب آدم میاد سر کلاس که یاد بگیره دیگه. بعد چون جواب مخالف می‌شنوه من دلم می‌سوزه براش که آخی حالش گرفته شد و ضایع شد... این یه مثال خیلی دم دستی بود که یکشنبه اتفاق افتاد. اما چه بسیار دلسوزی‌های الکی که زندگی به باد دادن.

+در برابر پدر و استاد تملق کنیم. تواضع رو که همه می‌دونن اعم از خودم! اما تملق رو نشنیده بودم.

+حرفی که می‌خوایم بزنیم رو اول خوب بالا پایینش کنیم که اگر کسی اون رو برد زیر سوال بتونیم ازش دفاع کنیم. و وقتی از درستیش مطمئن شدیم با اعتماد به نفس بگیم. و اگر غلط بود اشتباه رو بپذیریم. توی بحث نباید به نیت جنگ رفت. گاهی اوقات باید برای قانع شدن بحث کرد نه صرفا قانع کردن. تو حالت دوم اگر وسط بحث بفهمی اشتباه کردی هم ممکنه غرورت اجازه قبولش رو نده و پافشاری بی‌جا روی حرفت بکنی. افکار عمومی اینجا به تو میگن «بی‌منطق».

+مشورت ریزش هم قشنگه. خیلی قشنگ و خیلی هم مهم. اصلا ریزه‌کاری‌هاست که مثل همیشه کلیات رو قشنگ تر نشون میده. مشورت با کسانی که برامون اهمیت دارن توی جزئیات اهمیت بالای اون افراد رو در نظر ما نشون میده و این خیلی هم مهمه.

+نیت مهمه اما استفاده درست از کلمات در کنار هم دیگه هم مهم هستند. نمیشه کسی نیتش احترم باشه اما کلمه‌ای که به کار می‌بره حاوی بی‌احترامی به طرف مقابل باشه.  اگه بی‌احترامی کرد قطعا در درونش هم همین رو می‌خواسته هرچند از دهنش پریده باشه! جهت‌گیری افراد رو از انتخاب کلماتشون تا حدودی میشه فهمید.

+و در آخر، روحانیت می‌تونه جوان امروز رو قانع کنه و تونسته.

این هم عکس «بلبل تهران» که جلسه قبل آزاد شدند. (برای دیدن سایز اصلی روی تصویر کلیک کنید.)